Powiedzmy, że zgłoszenie

Frynn

Od czego by tu zacząć... Nie wiem, czy ktoś mnie tu jeszcze pamięta, ano byłam w serii cztery bodajże lata temu, Frynn jestem ^^. Potem zaginęłam w akcji i teraz wracam jak córka marnotrawna, no. Pewności nie mam, czy pozwolicie mi wrócić, ale spróbować zawsze można ^^.

No to po kolei, punktami jedziem.
Imię i nazwisko postaci: Victoria Dovell
Wiek: 16 lat, czyli VI klasa na logikę
Dom: Gryffindor albo Hufflepuff, w tym już wasza głowa, mi obojętne Smile

Sława: Hayley Williams (Paramore)
Adres bloga: Jeszcze nie posiadam, jeśli rozpatrzycie pozytywnie, to zrobię xD
Opis bohatera: nieufna, wiecznie trzymająca się na uboczu z wyboru, zapatrzona w innych ludzi w egoistycznym sensie, lubi ich odgadywać i wychodzi jej to bezbłędnie, z czego zawsze była dumna (jej rodzice niekoniecznie...), niebezpieczna dla tych, co mają coś do ukrycia, nieuzdolniona w nauce (co jej zbytnio nie obchodzi), od pewnego czasu buntownicza, lubi ludziom udowadniać, że coś nie jest takie, jakie im się wydaje. Dąży do celu po trupach, kocha zachody słońca i ironię, której nie waha się używać, kiedy się da. Z reguły wszystko po niej spływa. W całym swoim życiu nie rozszyfrowała tylko jednej osoby - samej siebie.

No to teraz o mnie:
Nick: wiecznie i wszędzie Frynn ^^
Wiek: 15 w marcu
Adres e-mail i gg:fryniusia @onet.eu i 1875941
Adresy blogów: wszystkie stare niestety usunęłam, obecny (pol-optymistycznie.blog .onet.pl) taki raczej osobisty, nieco mniej twórczy, a próbki czegoś pseudoliterackiego mogę dać na życzenie w gigabajtach licząc ^^

No to czekam na odpowiedź Smile

(Spacje między adresami powstawiałam, bo łaskawe forum nie dało mi opublikować tematu ¬¬)

belladone.

Haha, jasne, że pamiętam Very Happy

Cześć, Fryń, miło cię widzieć po takiej długiej przerwie Very Happy

Ja za

sezam

ja oczywiście za Very Happy

Holly

ja bym poprosiła o próbkę jednak xD

Frynn

Sama nie wiem, co dać, to dam potencjalny prolog (chociaż z tego co czytam to mogę się schować przy Was ¬¬).

Nie umiałam im spojrzeć w oczy. Nie umiem patrzeć w oczy ludziom, których zdradzam. Siedzę na płaskim kamieniu wbitym w piasek pobliskiej plaży i słucham szumu morza. Z zamkniętymi oczyma, bo nie umiem patrzeć na nic, co muszę opuścić i zdradzić.
Moi rodzice byli wściekli. Napełnieni wstydem i urażoną dumą. Też ją po nich mam, ale chyba się trochę inaczej ukierunkowałam, takie odnoszę wrażenie, bo mamy kompletnie różne definicje życia.
Oni uważają, że ich dzieci powinny być kimś ważnym, a za priorytet postawić sobie zrobienie kariery. Ja uważam, że życie służy po to, by poznać je w pełni. By się go uczyć, słowo po słowie, po troszku.
Mimo, że jestem raczej świętoszkowata. Nie piję, nie palę, nie biorę, jestem w pełni zdrowa fizycznie. Ze zdrowiem psychicznym nie jest już tak łatwo. Różnię się od innych, ale nie w odczuciu odrzuconej, zakompleksionej nastolatki wśród dziewczyn potępiających ją za to, że się urodziła. Różnię się w dosłownym znaczeniu tego słowa - różnię się, bo inaczej widzę świat. Skupiam się na innych w dość egoistyczny sposób. Jedno zdanie wystarczy, bym wiedziała o człowieku więcej niż normalna szesnastolatka po tygodniowej znajomości. Łączę fakty, wyraz twarzy, emocje, ton głosu, treść wypowiadanych zdań. Tworzę w głowie obraz charakteru człowieka, szufladkuję go, ale uczę się o nim coraz więcej po każdym zdaniu. Wyczuwam najsubtelniejsze różnice w nastroju niczym wykrywacz kłamstw. Jestem naprawdę niebezpieczną ludzką maszyną do odgadywania uczuć.
Że niebezpieczną, przekonałam się w starej szkole. Pod wpływem paru przeżyć, wpadek, błędów i porażek, z cichej, beznadziejnej w nauce myszki stałam się traktującą świat z pogardą buntowniczką. Sama już nie wiedziałam, czy to tylko maska moich wyobrażeń o idealnej mnie, czy to naprawdę ja.
Wszyscy dookoła zauważyli, że lepiej nie mówić przy mnie zbyt wiele. Byłam zbyt przenikliwa. Niezbyt bystra, jeśli chodzi o naukę, ale niebezpieczna przez swoją skłonność do odgadywania prawdziwych intencji i myśli. Nie umiałam czytać w myślach, nie widziałam wspomnień, nie posiadałam żadnej mistycznej mocy. Nauczyłam się tego, uważałam to za swój jedyny naturalny talent.
Nie akceptowałam siebie, ale nie czułam się zakompleksiona. Uważałam, że niezależnie od zdania innych i mnie samej, mam prawo do wszystkiego. Do bycia taką, jaką chcę. Do życia według własnego planu.
Byłam niebezpieczna, owszem, pomyślałam, machając nogami nad połyskującą w świetle zachodzącego słońca taflą słonej wody. Niebezpieczna dla ludzi, którzy mieli coś do ukrycia. To jednak był talent, mimo że nikt go nie zauważał. Oprócz mnie, jedynej osoby, której nie umiałam rozszyfrować.
- Victoria! - krzyknęła moja matka z okna kilkanaście metrów dalej. - Czyś ty oszalała?!
Odwróciłam się i uśmiechnęłam promiennie. Stanęłam na skale, oceniłam wysokość od morza i skoczyłam. Gdy wynurzyłam się, cała mokra, zziębnięta i bezgranicznie szczęśliwa, okno było zamknięte. Przez ułamek sekundy coś w głębi mnie zrodziło nadzieję, że matka przybiegnie tu z krzykiem, przerażona i zmartwiona do granic wytrzymałości o swą szaloną córkę. Ale nie przybiegła.
Wyszłam z wody, otrzepując się z wilgoci jak pies. Ostatni dzień tutaj. Ostatni dzień tego PRZED. Jutro będzie już PO.
Czy żałowałam? Nie. Victoria Dovell wie, że żałowanie czegokolwiek nie ma sensu.

Holly

ja za!

Zu

Próbka mi się podoba Smile

Dobrze, że ją dałaś, bo ja na przykład Cię nie pamiętam xD
Jestem za!

Adolescente

Za, o ^^.

Velson

jesus, holl, ale ty jesteś dociekliwa, ja nie mogę <3

ja zaaaaaaaaa <3

belladone.

Generalnie to przyjęta Wink

Tylko musisz zdecydować jaki dom.

Frynn

Tak patrzę, że nie ma nikogo w Hufflepuffie, to może być tam, zresztą pasuje, więc... ^^

belladone.

W porządku, wobec tego robię subforum i masz już uprawnienia, uzupełniaj wszelkie niezbędne tematy Smile

Frynn

Argh, za forum wezmę się jutro, tworzenie bloga też, ewentualnie prosiłabym kogoś utalentowanego graficznie o pomoc, bo moja edukacja artystyczna jest na poziomie zapisywania screenshotów w Paintcie x_X.

Velson

właśnie od tego jest wujek deviant! <3

belladone.

Haha, zgadzam się <3